Azië, lieve intense Azië

Weer een continent kunnen we voor deze keer van de lijst afstrepen. De afgelopen drie maanden hebben we door Azië gefietst. En wat een ervaring was dat! De reis begint op Bali, waar we twee weken genieten van een welverdiende vakantie (als je het ons vraagt…). Die tijd brengen we door in de zon, op feestjes, samen met een paar goede vrienden die ons zijn komen opzoeken. Na die weken sturen we de meiden terug naar Denemarken, terwijl wij ons fietsavontuur voortzetten.

Indonesische verrassing!

Het eerste land op de lijst is Indonesië, startend in Bali. We pakken onze spullen en beginnen met fietsen. Hoe geweldig het ook voelt om weer op de weg te zijn, denken we stiekem ook: “Waar zijn we nu weer aan begonnen?” We kunnen bevestigen dat Bali kleine, maar ongelofelijk steile heuvels heeft. Niemand zegt het op dat moment hardop, maar van elkaars gezichten valt af te lezen dat we allemaal hetzelfde denken – als deze heuvels en de verzengende 35 graden hitte dagelijkse kost worden, dan lijkt Bangkok héél ver weg!

Gelukkig blijken dit slechts een paar startproblemen te zijn, want zodra we westelijker trekken wordt het een stuk eenvoudiger. Na een paar dagen fietsen op Bali zijn we klaar om naar het volgende Indonesische eiland, Java, te varen. We varen naar de havenstad Ketapang, vanwaar we richting Jakarta fietsen, de hoofdstad van Indonesië. Op Java wacht ons alweer een verrassing: Indonesiërs zijn gek op fietsen en fietsers! Wat we van tevoren niet wisten: Java kent een enorme fietscommunity. Door allerlei Facebookgroepen kennen fietsers op het hele eiland elkaar.

Minder dan tien keer betalen we voor overnachting, want een indrukwekkend aantal fietsers biedt ons onderdak. Velen nemen via social media contact op, of kennen ons via mensen bij wie we eerder verbleven. De locals noemen ons uiteindelijk “weggooi-gasten”, omdat iemand altijd wel weer iemand kent in het volgende dorp die ons kan “weggooien”. Het is bijzonder hoe we op deze manier zo dichtbij het lokale leven komen. Mensen openen hun huis, serveren eten, bieden ons een douche en een zacht bed aan. Er worden vragen gesteld, verhalen gedeeld, en natuurlijk willen ze veel foto’s. Héél veel foto’s. Niet alleen met ons, maar soms zelfs stiekem van ons. We merken dat pas als we die foto’s via onbekende nummers toegestuurd krijgen... Het wordt op dat moment best overweldigend. Voortdurend hebben we telefooncamera’s op ons gericht – tijdens het eten, wanneer we zwoegen op een berg of zelfs als we alleen een ijsje eten in de hitte. Sommige mensen blijven aandringen op een ontmoeting, ook als we nee zeggen. Ze pushen zonder Westers gevoel voor privacy, en maken gebruik van onze wil om beleefde gasten te zijn.

We willen niet ondankbaar klinken, of naast onze schoenen lopen, maar in Java zijn we beroemdheden geworden – tenminste in de fietscommunity. Het is geen gekke dag voor ons als er 10-15 mensen vragen om een foto. Een man wacht drie uur bij een rotonde om een “bewijsfoto” te maken. Een ander fietst vóór 8 uur ’s ochtends 70 km over een berg om ons daarna weer terug te begeleiden. Anderen missen zelfs werk om maar een glimp op te vangen van de twee Deense fietsmeisjes. Het klinkt ongelofelijk, en dat is het ook! Maar het zegt veel over de Javaanse cultuur. Achteraf zijn we dankbaar voor de ervaring en de inzichten, ook al hadden we wel zonder 80% van die aandacht gekund.

Singaporese Droomwereld

Na een intense maand in Indonesië brengt onze reis ons naar Singapore, een jeugddroom voor ons allebei! We stappen op een veerboot voor een tocht van dertig uur, waarbij we ons trakteren op wat luxe in de First Class. Het is voor een Deen misschien niet heel anders dan economy, maar zolang wij een kamer voor twee hebben waar we de deur dicht kunnen doen, is het voor ons helemaal prima.

Aangekomen in Singapore voelt het als binnenwandelen in een fantasiewereld. Alles is groots! Overal wolkenkrabbers, enorme sculpturen en – het allerbelangrijkste – frisse, schone lucht! We realiseren ons dat dat iets is wat we in Indonesië maar zelden hebben ervaren. In Singapore slapen we in de woonkamer van een spraakzame maar gestreste Ierse fietser, die het klassieke Singaporese leven leidt met een stijlvolle flat en een goedbetaalde baan die al zijn wakkere uren in beslag neemt. Hier laten we de fietsen even staan terwijl we de bruisende stad verkennen.

Maleisië, het ligt niet aan jou, het ligt aan ons

Vol indrukken en in goede stemming steken we de grens met Maleisië over. Geen van ons weet eigenlijk goed wat we van dit land moeten verwachten. Maleisië voelt een beetje als Funen – iedereen weet dat het bestaat, maar niemand weet precies wat het te bieden heeft. Met die instelling fietsen we dus Maleisië binnen. De grensovergang is de makkelijkste tot nu toe; zelfs de fietsen hoeven niet geparkeerd te worden. Het is letterlijk een stoplicht: stoppen, stempel in je paspoort en weer door.
Het Aziatische verkeer is over het algemeen drukker dan we gewend zijn uit Zuid-Amerika en Europa, maar Maleisië is zeker overzichtelijker dan Indonesië. De mensen hier zijn absoluut niet zo overdonderend als eerder, maar we beseffen dat we niet echt naar onze eigen behoeften geluisterd hebben. Het wordt pas echt zwaar als we overnachten bij een Warmshowers-host in de buurt van Kuala Lumpur.

Julie, die vooral last heeft van de opdringerige Aziaten, heeft genoeg van het constante sociale gedoe en lokaal contact. Er is gewoon geen energie meer over. Helaas is dit het gevolg van onze vele logeerpartijen bij locals en het feit dat we, door het verkeer, niet echt konden ontspannen tijdens het fietsen. De knoop wordt doorgehakt: voortaan zullen we vaker voor een hotel kiezen tot onze sociale batterijen zijn opgeladen. En weg van het verkeer, de natuur in.

Met dat besluit zetten we koers naar de Cameron Highlands – een hooggelegen regenwoud vol thee- en aardbeiplantages. De dorpjes hier doen het meest aan een gezellig Noors skidorp denken. Het is heerlijk rustig, vredig, en KOEL! Nou ja, 20 graden, maar wij zijn zo gewend aan de hitte dat we af en toe zelfs een thermoshirt aantrekken. In de Cameron Highlands nemen we onze intrek in een hostel waar we toevallig een stel leuke jonge meiden tegenkomen. Hun relaxte gezelschap (vol grappige opmerkingen) zorgt ervoor dat we langer blijven. We brengen bijna al onze tijd samen door: wandelen, films kijken en een gezellige spaghetti-/wijnavond. Het doet denken aan de middelbareschooltijd, waarin we vooral genoten van elkaars gezelschap en buikpijn kregen van het lachen.

Terug naar de top

Na de gezelligste dagen in Cameron nemen we afscheid van de meiden en fietsen we naar het eiland Penang en de stad George Town. Alsof het niet op kan met de goede ervaringen, belanden we plots midden in het wildste hindoe-vollemaanfeest. Jongens dansen met gigantische creaties op hun rug op de ritmes van geweldige trommels. Mannen trekken grote karren met haken in hun rug en stokken door tong of wangen. Al dit lijden zou moeten zorgen voor zuivering en een goed leven. Omdat er verder geen toeristen zijn, stopt de stoet zodat we samen foto’s kunnen maken. We worden zelfs uitgenodigd om zelf te voelen hoe een haak in je huid is, maar dat slaan we vriendelijk af.

We zitten weer vol energie en, na het dieptepunt met lege sociale batterijen, genieten we weer volop van de reis!

Paradijseilanden van Zuidoost-Azië

Het geluk blijft aanhouden terwijl we richting enkele van Azië’s prachtige witte zandstranden en turquoise wateren fietsen. Hier hebben we echt naar uitgekeken. Het eerste paradijs is het Maleisische eiland Langkawi. Hier brengen we onze dagen lui op het strand door, helemaal nietsdoend en genietend van de zon. Op een dag lopen we toevallig een paar meiden uit Cameron tegen het lijf. Zij vertellen ons dat er bij hun hostel een Deense chef is die ontbijt maakt. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn – dus dat moeten we proberen. En jawel! Wanneer hij roggebrood serveert met zelfgemaakte tonijnsalade, lichten onze ogen op ... Precies wat we hebben gemist! We nemen afscheid van Maleisië – het land dat ons op deze reis het meest positief heeft verrast. Niet zo vies als je zou denken, maar juist fantastisch! De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en nieuwsgierig, maar op een manier waardoor je je gelijkwaardig voelt en niet als de beroemdheden zoals in Indonesië. Vol goede moed zijn we klaar om Thailand te veroveren.

We gaan richting Krabi, een echte toeristenbestemming, bekend om zijn prachtige stranden, grotten en een enorme Boeddhabeeld bovenop een berg waarvoor een lange, steile trap beklommen moet worden. Ida slaat de beklimming over, terwijl Julie helemaal naar boven klimt in de brandende hitte. Het kost veel zweet, maar het uitzicht is het allemaal waard. Je ziet aan de ene kant de hele stad en aan de andere kant de zee en de bergen.

We valsspelen een beetje door Krabi tot de eilanden te rekenen, want eigenlijk ligt het op het vasteland. Door de omringende bergen moet je met de boot naar het strand, waardoor het als een eiland aanvoelt. We hebben met een backpacker die we eerder hebben ontmoet afgesproken om samen de grotten te bekijken. De weergoden werken echter niet echt mee, dus het wordt meer een “tour de restaurant” om te schuilen voor de regen. Krabi staat ook bekend als een waar klimmersparadijs. Zowel gevorderden als beginners komen hier aan hun trekken, dus het is duidelijk: dat moeten we proberen.

Het laatste eiland op de trip is Koh Phangan, een echte feestbestemming aan de oostkust. Dat betekent een fietstocht dwars door het land, twee uur op de veerboot en dan zijn we klaar om te feesten. We belanden in een hostel met een zwembad, voetbal-, basketbal- en padelbanen. Hier zijn veel jonge mensen die elke avond pooltoernooien, beerpong en andere activiteiten organiseren.

Hallo Bangkok

We hebben ontzettend leuke dagen gehad tijdens onze mini-eilandenhopavonturen, maar opnieuw beseffen we dat onze fietsreis gewoon de perfecte manier is om te reizen. Op deze manier kunnen we onze ervaringen mooi in balans houden. We zeggen vaak tegen elkaar dat het als backpacker op de lange termijn een beetje vermoeiend (en zelfs jammer) kan zijn, omdat al die indrukwekkende bezienswaardigheden gewoon worden. Terwijl ons dagelijkse leven zich op de fiets afspeelt en juist op onze rustdagen en wanneer we de ‘must-sees’ bezoeken, voelen we het verschil. Niets mis met backpacken, vinden wij. Maar als we meerdere dagen ergens blijven, worden alle kleine nuances normaal in plaats van ervaringen die je echt opneemt – en dat vinden wij jammer.

Daarom zijn we helemaal klaar om weer op de fiets te springen en verder noordwaarts te gaan, nu direct richting Bangkok. Met een grote glimlach en een beetje nostalgie fietsen we verder met in ons achterhoofd dat Bangkok het afscheid en ‘dankjewel Azië, hallo Europa’ betekent. We hebben genoten van de weg naar Bangkok langs de kust, met stranddagen, rustige wegen en verblijf op gezellige, betaalbare resorts.

Angst voor de gevaarlijke, onbekende wereld

Voor vertrek zeiden veel mensen – echt heel veel mensen – tegen ons: “Jullie gaan naar Zuid-Amerika reizen? Twee meiden op de fiets daar, dat overleven jullie nooit! Mensen daar zullen je niets goeds toewensen.” Natuurlijk hebben we daarover nagedacht voor vertrek. We dachten er zelfs zo veel aan dat de angsten van anderen ons bijna thuis hielden. Gelukkig bleven we geloven dat de wereld niet zo gevaarlijk is als veel mensen denken én gingen we toch op pad. We vertrouwden op ons gezond verstand en het idee dat we samen de juiste en veilige keuzes konden maken. Voorzichtig, kritisch en luisteren naar ons gevoel is niet nieuw voor ons. Zo deden we het in Zuid-Amerika, in Azië en thuis in het beschutte 'dooier' Denemarken.

Hoewel de meeste mensen vooral bang waren voor Zuid-Amerika – met de lange, afgelegen stukken – lag onze eigen zorg meer bij Azië. Daar zijn zo veel mensen, zo veel verkeer, en een culturele kloof die we nog nooit eerder hadden ervaren.

Dit levert natuurlijk risico's op, maar het is belangrijk te onthouden hoe zelden er echt iets tragisch gebeurt. Er is geen twijfel over mogelijk: in ons geval vereiste Azië meer waakzaamheid en alertheid dan Zuid-Amerika. Vaak moet je de intenties van vreemden inschatten; gelukkig zijn die meestal goed. We hebben gelukkig maar één onaangename ervaring gehad, met een man die ons op een scooter in Maleisië achterna zat.

Het restaurantpersoneel waarschuwde ons voor zijn enge blik terwijl we aten. Wij vertelden dat hij ons vóór de lunch al een paar kilometer had gevolgd. Na de lunch wachtte hij weer buiten, dus zijn we terug naar het restaurant gegaan. Het personeel wilde ons beschermen en een lief stel sprong direct zonder aarzelen op hun scooter om ons 25 km naar de volgende accommodatie te volgen. Het was geen fijne ervaring, maar het toonde ook hoe behulpzaam en beschermend mensen zijn. We weten tenslotte niet wat de intenties van de man waren en of het werkelijk gevaarlijk was.

Spring in de wereld – met gezond verstand!

Het is bijzonder dat dit – vergeleken met alle verwachtingen en angsten van mensen – werkelijk de enige een beetje enge situatie is geweest in meer dan negen maanden onderweg.

We hopen dat we met ons verhaal het wereldbeeld wat kunnen veranderen! Vooral het beeld van Zuid-Amerika, dat veel jongeren (en hun ouders) onterecht veel te spannend vinden. Wij hopen dat meer mensen straks even graag en moedig daar naartoe zullen reizen, zoals nu naar Azië! De wereld is niet gevaarlijk!

We willen laten zien dat alle mensen dezelfde basisbehoeften hebben voor een goed en gelukkig leven – of je nu uit het noorden, zuiden, oosten of westen komt. Iedereen die we onderweg ontmoeten, wil alleen dat we de beste ervaringen en leukste herinneringen hebben. We zijn door veel gebieden en sociale klassen gereisd, en hebben ons nergens echt kwetsbaar gevoeld – integendeel! Iedereen verwelkomt ons met een vriendelijke glimlach, eten en goede adviezen.

Naast onze eigen veiligheid, maakten veel mensen zich zorgen om diefstal, zeker als we de arme dorpjes ingaan. Gelukkig zien de meeste mensen ons als gelijken vanwege de fiets: Zij werken hard en wij werken hard op de fiets. Veel locals denken dat we geen scooter, auto of bus kunnen betalen zoals andere reizigers. Het moet wel uit noodzaak zijn dat we elke dag kiezen voor vermoeidheid op de fiets!

Alleen lokale fietsers die dromen van een soortgelijke reis, weten hoe duur onze uitrusting is en snappen de keuze voor de fiets. Veel moslims hopen op een fietstocht naar Mekka. Ze gaan onze reis echt niet verpesten door te stelen! Ironisch genoeg is Amsterdam de enige plek waar we iets zijn kwijtgeraakt. Meerdere mensen bevestigen dat het inderdaad alleen in het Westen is dat mensen waarde hechten aan fietsspullen – dus in Europa is het risico het grootst!
Toch: Blijf niet zitten in het kleine Denemarken! Europa is óók veilig en prachtig!

Angst maakt angst. Vervang het door gezond verstand en ga de wereld in om hem te ontdekken ❤️.

Na een wild avontuur in Azië, dat ons zowel heeft verbaasd, gefrustreerd als betoverd, vliegen we nu naar Parijs. De laatste maand van de reis brengen we door al fietsend, genietend van de Europese zomer en langs een aantal vrienden op weg naar Denemarken.